ÖZET
        Bayburt'un (Gümüşhane) 35 km batısındaki Demirözü (Kısanta) Bucağı kuzeyinde bulunan Permo-Karbonifer yüzeylenimi, ilk defa Ketin (1951) tarafından saptanmıştır. Daha sonra Ağar (1975)'in bitki fosilleri bulduğu bu istifin taşkömürü yönünden değer kazanması ile günümüz araştırıcılarının "eski kıta sınırlarının saptanması ve kıta hareketlerinin açıklanmasında önemli ipuçları taşıyabileceği" düşüncesi, Demirözü Permo-Karboniferi'nin yeniden irdelenmesi gereğini ortaya koymuşlardır.
        Yaklaşık D-B yönlü yapıların egemen olduğu bölge, kuzeye doğru gelişen bindirmelerle, az çok stratigrafik farklılıklar sunan itki dilimlerine bölünmüştür. Birbirinden ayırtlanabilen Karbonifer ve Permiyen kayaları, irdelenen alanın kuzeyindeki Bayburt Ovası (Mormuş Düzü) ile güneydeki Karakulak Bucağı arasında saptanan dört itki diliminden ilk ikisi içinde yüzeylenirler. Kuzeydeki ilk dilimde yer alan Karbonifer'in tabanı gözlenmez. İzlenebilen en alt seviye, Çatalçeşme köyü dolayında volkanik kaya ve Bayburt Ovası'nın alüvyonları ile sınırlanır. Dilimi kuzeyden sınırlayan bu ovayı, Ketin (1951), graben olarak yorumlamışsa da yapının niteliği, K-G yönlü sıkıştırma (compressiyon) deformasyonunu yansıtan bölgesel yapı örneği içinde tartışılabilir.
        İkinci dilimde bindirmeyle yüzeylenmiş metamorfik kayalar üzerine açısal diskordansla gelen, Üst Karbonifer kayaları, her iki dilimde Alt Permiyen yaşındaki, çakıltaşı mercekli, kızıl renkli, arkozik kumtaşları ile üstlenirler. Karbonifer ile geçişli olan Permiyen'in tabanındaki bu farklı fasiyes, beslenme rejimindeki ani değişime yorumlanabilir. Sığ denizel fasiyeslerin oluşturduğu Karbonifer ve Permiyen kayaları Liyas transgressiyonu ile üstlenirler.