ÖNSÖZ
      Son yüzyılda dünyayı olduğu kadar insanlığı ve uygarlığı çok yakından ilgilendiren demir ve çelik endüstrisi, İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra yeni bir eğilim içine girmiş bulunmaktadır.
      Bu sebeple uzun zamandan beri devam ede gelen ve Batı Avrupa ile Birleşik Amerika'nın tekelinde bulunan demir ve ilgili metaller üretimi alanına halen Sovyetler Birliği, Kıt'a Çini Japonya ve diğer bazı ülkelerinde girmiş olduklarını görmekteyiz.
      Günümüzde bu yeni devrimin, demir cevheri talebini büyük ölçüde arttırdığına ve hammadde potansiyeli sınırlı olan büyük endüstri ülkelerini telaşa düşürdüğüne şahit olmayız. Atom çağının getirdiği teknoloji ve enerji üretimindeki yeni perspektiflere rağmen, gerek demir ve gerekse çelik ve bunlara eşlik eden az bulunur metallerin değerinde hiçbir değişiklik yapamadığı ve özel çeliklerin hala önemle arandığı bir gerçektir.
       Diğer taraftan, çelik üretiminin, bir ülkenin uygarlık kriteri olduğu iddiası da kaydedilmeğe değer bir vakadır.
       Demir ve çeliğin yerini tutmak üzere plastik maddelerle alüminyum ve alaşımlardan elde edilen büyük gelişmeler özel çeliğe yönelen talebi asla azaltmamıştır.  Örnek olarak; 1930 yılında (100) milyon ton olan ham çelik üretiminin 1960 yılında (400) milyon tona ulaştığını gösterebiliriz.
       Dünya demir çelik yarışması tarihi olaylara da yön verebilecek kadar önemli politik ve ekonomik bir nitelik taşı ya gelmiş ve halen de taşımaktadır.
       Böylece Birinci Dünya Savaşı'nın Almanya'nın demir ve çelik üretimi alanında İngiltere ve Fransa için tehlikeli bir rakip olmaya başlamasından doğmuş olduğu tarihi vesikalarla belirtilmektedir. Bu savaş sonunda yapılan Versay Antlaşması'nın Almanya'yı demir cevheri kaynaklarından da mahrum etmeyi öngören bir belge olarak gösterilir.